De Amazones

 

“Op de plek waar nu de drie Amazones staan, stond vroeger een Agrarische Hogeschool”, vertelt Van der Pol. “Deze school was heel groot en breed en ontnam de omwonenden het zicht op het nabijgelegen meer De IJzeren Vrouw.” Toen de school gesloopt werd, ontstond een mooie open plek met daarop oude bomen. Deze bomen bleken ooit geplant voor een kanaaltracé dat er nooit is gekomen. Van der Pol herstelde de verbinding tussen de open, groene omgeving en het meer door er slanke woontorens te plaatsen met een openbaar park er tussen. Onder dit park bevindt zich een parkeergarage en de bergingen voor de bewoners. 

 

Elke woontoren bestaat uit dertien woonlagen met daarin per laag drie koop- of huurappartementen. Het belangrijkste kenmerk van de drie woontorens is volgens Van der Pol de slankheid en de manier waarop ze op het perceel zijn gepositioneerd. “De omwonenden waren bang voor grote woonblokken maar het resultaat is juist slank en transparant.” Vanuit de omliggende wijken is het zicht op het meer nu vergroot. De transparantie wordt verder versterkt door de ronde, glazen balkons aan de waterkant. De rondingen van deze balkons komen ook op andere plekken in het gebouw terug. De ogenschijnlijk eenvoudige gebouwen kregen een luxe uitstraling door de detaillering en het gebruik van hoogwaardige materialen. Zo koos Van der Pol voor bakstenen die op een bijzondere manier zijn gebakken en verwerkt. De stenen zijn bijna koud op elkaar geplaatst met een dunbedmortel. Dit geeft een massief effect. De banden tussen de bakstenen zijn van betoncomposiet met gemalen marmer erdoor. “Hierdoor wordt het beton witter en vervuilt het materiaal bovendien minder snel.” De gevelverdeling in horizontale en verticale vlakken is een knipoog naar de architectonische stroming van de Bossche School.

 

De kozijnen in de Amazones moesten aan veel verschillende eisen voldoen: er moest driedubbel glas in voor het comfort van de bewoners, de profielen moesten smal en elegant zijn en er moest een ‘hidden vent’ in zitten. Dat laatste wil zeggen dat aan de buitenkant van het gebouw niet te zien is welke ramen er wel en niet open kunnen. Daarnaast wilde architect Van der Pol de kozijnen afwisselend diep in de negge of juist vlak met het metselwerk laten plaatsen. Aluminium kozijnen van Reynaers boden de mogelijkheid om al deze eisen in te willigen. 

 

Wie de gebouwen nu goed bekijkt, ziet dat de kozijnen in de gevels inderdaad verspringen. Die plaatsing was een belangrijk aandachtspunt voor Van der Pol: “We wilden de kozijnen in de noordgevel gelijk met de buitenkant van de gevel hebben, zodat de lucht in de ramen wordt gereflecteerd”, vertelt van der Pol. “De donkere noordgevels worden hierdoor lichter en zijn echt spiegels van de hemel geworden.” In de zuidgevels werden de kozijnen juist in een diepe neg geplaatst, voor meer schaduwwerking en schaduw in de woningen zelf. De kozijnen hebben verschillende kleuren gekregen: de terugliggende kozijnen in de zuidgevel zijn donker van kleur, de naar voren liggende exemplaren in de noordgevel zijn juist lichter en benaderen de beige kleur van de bakstenen. De bovenste en onderste kozijnen in de noordkant liggen juist wel weer dieper in de gevel om een subtiele plint en kroon te creëren. De gevel werd uitgevoerd door P. van Hoesel. 

 

Van der Pol, zichtbaar trots: “De omwonenden waren eerst fel tegen de plannen, maar nu zijn ze juist enthousiast. Ons ontwerp heeft zelfs de publieksprijs gewonnen voor beste Bossche architectuur van de afgelopen 20 jaar. Daar zijn we heel trots op!”